Beschrijving
Een gebrek aan consistentie kan regisseur Jacques Audiard niet verweten worden. Na zijn eerdere films Sur mes lèvres, De battre mon coeur s’est arrêté en Un prophète is het onderwerp in De rouille et d’os opnieuw de ‘struggle for life’ aan de marge van de samenleving. Thema’s uit zijn eerdere films – zoals de vader-zoonrelatie – komen opnieuw voorbij in een rauw, realistisch en ietwat romantisch portret dat zich afspeelt onder de warme zon van de Côte d’Azur. Zijn vorige film Un prophète ging er met een groot aantal filmprijzen vandoor, en De rouille et d’os is al hard op weg om dat opnieuw te gaan doen. De titel van de film slaat op de smaak die boxers hebben wanneer ze een flinke knal op de mond incasseren, een smaak van roest en bot. Jacques Audiard schreef het script zelf, met als inspiratiebron een gelijknamige korte verhalenreeks van schrijver Craig Davidson.
Ali, kort voor Alain (Matthias Schoenaerts), komt vanuit Noord-Frankrijk samen met zijn zoontje naar het zuidelijk gelegen Antibes, waar zijn zus woont. De ex-boxer heeft geen geld en geen werk, en de zorg over zijn zoontje is hem opgedrongen doordat zijn vriendin gepakt is na drugssmokkel. Hij weet een baantje als uitsmijter bij een discotheek te vinden en maakt daar kennis met Stéphanie (Marion Cotillard), een jonge orkatrainster bij het lokale diepzee themapark. Een bizar ongeluk verandert het leven van Stéphanie compleet. Ze worstelt zich door een sluimerende depressie heen, met dank aan tegenpool Ali. De relatie tussen hen beiden is op zijn minst ongebruikelijk te noemen, maar het is Ali die er met zijn typerende nonchalante houding voor zorgt dat ze nieuwe levensenergie krijgt. Dat Stéphanie ook op Ali een helende werking heeft blijkt pas later.
Het is ergens niet gek dat Stéphanie geïntrigeerd raakt door krachtpatser Ali. Zijn leven bestaat op het oog vooral uit ongecompliceerd werk, vrouwen versieren voor korte avontuurtjes en plezier maken. De oplossingen die hij aandraagt voor haar problemen zijn recht door zee – ‘Het stinkt hier’, ‘Kom we gaan naar buiten’; en als het om seks gaat: ‘Ik weet niet of het nog wel werkt’, ‘Wil je het uitproberen?’. De film wordt rauwer wanneer Ali mee gaat doen aan vechtpartijen om geld.
De visuele stijl van Audiard is pakkend en onderscheidend. Prachtige, dromerige beelden worden afgewisseld met rondvliegende bloedspetters en uitgeslagen tanden. Emoties van de hoofdpersonen zijn nooit expliciet maar altijd voelbaar. De twee momenten dat Ali en Stéphanie breken zijn kort en raken snel ondergesneeuwd doordat het leven zijn loop hervat. Nog meer dan in zijn vorige films speelt Audiard met symboliek. Het is niet moeilijk de vergelijking te trekken tussen de orka’s die Stéphanie trainde en Ali. Krachtig en groot als de dieren zijn, weet Stéphanie ze met eenvoudige bewegingen precies te laten doen wat ze wil, tot het onvermijdelijke moment dat er een uit de band springt. Zo ook Ali, die een ongelooflijke, sluimerende agressie in zich heeft waar hij – en zij – maar net de controle over behoudt. Met verwondering en ook een beetje angst kijk je, net als zoonlief Sam, op naar deze onvoorspelbare man.
Marion Cotillard en Matthias Schoenaerts zijn de belangrijkste reden waarom Audiard opnieuw scoort met zijn film. De aantrekkingskracht tussen hen beiden is op het eerste gezicht onwaarschijnlijk maar daardoor des te indrukwekkender. Ali heeft ondanks zijn fysieke verschijning iets kinderlijks in zich, en Stéphanie heeft ondanks haar kwetsbaarheid iets sterks in zich waardoor ze elkaar min of meer in balans houden. Juist die kruising tussen kwetsbaarheid en veerkracht maakt van De rouille et d’os een uitermate menselijk en realistisch werk.
Danielle Lammeree –
Een hele mooie tedere film waar doorzettings vermogen uit spreekt.