Beschrijving

Je l’aimais is de verfilming van een roman van schrijfster Anna Gavalda. Het is niet de eerste keer dat een boek van haar verfilmd werd, in 2007 viel die eer haar al te beurt met Claude Berri’s Ensemble, c’est tout. Ze heeft dus blijkbaar een schrijfstijl die (Franse) regisseurs aanspreekt. Zabou Breitman, die naast haar acteurscarrière zich nu steeds meer laat zien als regisseur, gebruikt het tamelijk ongecompliceerde plot om dieper op de psychologie van de personages in te gaan. Ze krijgt daarbij hulp van Daniel Auteuil en Marie-Josée Croze, twee gewaardeerde acteurs, die de film naar een hoger plan trekken.

Je l’aimais opent met het beeld van een jonge vrouw, Chloé, die duidelijk gebroken is. Even later wordt helder waarom: ze is zojuist met haar twee dochtertjes in de steek gelaten door haar echtgenoot. Haar schoonvader besluit dan om haar mee te nemen naar het vakantiehuis van de familie, om haar te doen bekomen van de schok. In eerste instantie regent het verwijten van Chloé’s kant richting haar schoonfamilie, maar langzaamaan ontdooit de sfeer een beetje. Dan zet schoonvader Pierre zich in een stoel, en begint te vertellen over zijn verleden.

Waarom vertelt hij het? Misschien om zijn schoondochter af te leiden, om de daden van zijn zoon te begrijpen, of om zijn eigen tekortkomingen uit de doeken te doen. In elk geval, Pierre begint te vertellen over een affaire die hij jaren eerder beleefde, tijdens een zakenreis naar Hong-Kong. Een affaire met een vrouw van wie hij hield zoals hij nog nooit van iemand gehouden had. Dit verhaal verklaart de in het Frans wat dubbelzinnige titel van de film: Je l’aimais betekent ik hield van hem/haar. Chloé hield van haar man, haar man was alles voor haar, en Pierre hield van Mathilde (Marie-Josée Croze). Het verhaal van Pierre, dat in flashbacks wordt vertoond, verdrijft Chloé en haar liefdesverdriet van de voorgrond, zodat de kijker nooit echt een idee krijgt van het hoe of waarom van Chloé’s scheiding. Veeleer richt de film zich op de interessante vraag of je bij iemand kunt blijven in een relatie terwijl je van een ander houdt. Pierre kon het, of moest het, uit lafheid, uit angst, of uit gebrek aan daadkracht.

Je l’aimais heeft wel wat weg van de film Lost in translation van Sofia Ford-Coppola, vooral omdat beide zich voor een deel in een Aziatische omgeving afspelen. Mathilde is vertaalster in Hong-Kong, en ze maakt Pierre wegwijs in de voor hem vreemde, Aziatische stad. Maar waar in Lost in translation de liefde tussen de hoofdpersonen onderhuids blijft, wordt deze in Breitmans film al snel openlijk gemaakt. In Je l’aimais draait het dan ook eerder om het maken van keuzes, en het instaan voor de gevolgen van die keuzes.

Het verhaal van de film lijkt op het lijf geschreven van acteur Daniel Auteuil, die zoals in zoveel films overtuigt door zijn ingetogen spel. Je krijgt bij hem al snel het gevoel dat hij niet acteert, maar dat hij het personage echt is. Het is dan ook vooral zijn spel dat de aandacht van de film opeist, en dat de film maakt tot wat het is: een subtiel, melancholisch liefdesdrama over gemist geluk.