Beschrijving

Al meer dan 30 jaar is regisseur Patrice Leconte een vaste waarde in de Franse filmwereld. Na zijn grote doorbraak met de film Les Bronzés, kreeg hij erkenning voor films als Le Mari de la coiffeuse, Ridicule en La fille sur le pont. Nu hij de pensioengerechtigde leeftijd zowat behaald heeft, waagt hij zich nog eens aan iets nieuws: een animatiefilm. Het verhaal van de film volgt het gelijknamige boek van schrijver Jean Teulé. Alleen koos Leconte bewust voor een positief einde, in tegenstelling tot het boek. Le magasin des suicides, de zelfmoordwinkel, heeft zowel een origineel verhaal als een originele inslag. Een geanimeerde musical over een winkel waar je je zelfmoord kunt kopen, niet dood geld terug. Maar werk de film ook?

In een grijze en grauwe stad, waar de woorden recessie en depressie aan de orde van de dag zijn, is een familie die goede zaken doet. Het gezin Tuvache, vader, moeder en twee kinderen, verkoopt namelijk manieren om zelfmoord te plegen. Dat is niet illegaal, en zolang zelfmoord niet op de openbare weg plaatsvindt hebben ze de zegen van de autoriteiten. Of je het nu met een pilletje, een touw, een pistool of een zwaard wil doen, alles is mogelijk. Snel, langzaam, pijnlijk of pijnloos, voor alles hebben de Tuvaches iets in het assortiment. Ieder lid van de familie heeft een taak: moeder Lucrèce achter de toonbank, vader Mishima toont de mogelijkheden en kinderen Vincent en Marilyn moedigen de klanten aan. Maar dan raakt moeder Lucrèce zwanger en wordt er een ongewoon kind geboren. Alan, de jongste telg, lacht. En niet zomaar een beetje, zijn vrolijkheid kent geen ophouden. Vader en moeder beseffen al gauw dat hij het voortbestaan van hun zaak in gevaar kan brengen.

Het optimistische karakter van Alan botst met dat van zijn familie en het grootste deel van zijn stadgenoten. Maar met ongebreideld enthousiasme bedenkt Alan een manier om de stad uit deze vicieuze cirkel van negativiteit te helpen. Hij moet daarbij beginnen bij de shop van zijn ouders, zoveel is duidelijk.

Een animatiefilm staat of valt bij de kwaliteit van de animaties. In dit geval getekend in een wat ouderwetse stijl die wel wat wegheeft van die andere Franse animatiefilmer, Sylvain Chomet (Les triplettes de Belleville). De macabere humor doet daarbij wel wat denken aan de Amerikaanse regisseur Tim Burton. De animaties zijn mooi gedaan en het verhaal van de film is pakkend genoeg om je gedurende de bijna 80 minuten die de film duurt geboeid te houden. Helaas werkt het musicalgedeelte van de film wat minder. De liedjes gaan na verloop van tijd vervelen, vooral omdat de kwaliteit van de zangers niet al te hoog is. Leuker is de inktzwarte humor waarmee de film doorspekt is.

Patrice Leconte heeft met deze film niet zijn beste ooit afgeleverd, maar wel een hoogst amusant uitstapje naar de animatiefilm gemaakt. Er is een goede balans tussen het negatieve onderwerp, de zwarte humor en de positieve afloop van het verhaal. Enkele scènes zullen zeker bijblijven, bijvoorbeeld die waarin Mishima zijn jongste zoon leert roken – “diep inademen, dat is gezond” – of die waarin Alan zijn depressieve zus helpt om kleur in haar leven te brengen, door haar een cd met oosterse buikdansmuziek te geven, waarop hij haar dan vervolgens begluurt terwijl ze sensueel aan het dansen is.