# Type minstens 1 karakter om te zoeken # Klik op enter om te zoeken of ESC om te sluiten

Beschrijving

Regisseur Jacques Tati (1907-1982), de zoon van een Russische vader en een Nederlandse moeder, maakte vier films rond het personage Monsieur Hulot, Mon oncle was de tweede, na Les vacances de Monsieur Hulot. Deze film is zijn bekendste en meest gewaardeerde film, hij won de Oscar voor beste buitenlandse film, de prestigieuze New York film critics award en de speciale juryprijs op het filmfestival van Cannes. Het is de eerste Tati-film in kleur, en hij houdt qua stijl het midden tussen Les vacances en het latere Playtime. Zoals de andere films is het een grotendeels visuele komedie, waarbij de sfeer versterkt wordt door het geluid en waar met een langzaam tempo ruim de tijd genomen wordt om de ideeën van de regisseur vorm te geven. De film bekritiseert de gemoderniseerde Franse samenleving, door de spot te drijven met allerlei moderne gebruiksvoorwerpen. Vooral in de Verenigde Staten werd de film populair.

Monsieur Hulot (Jacques Tati) is de dromerige en klungelige oom van het jongetje Gérard, de zoon van een rijk echtpaar in een modern huis dat op het eerste gezicht van alle gemakken is voorzien. Achter deze façade gaat echter veel schijn schuil, zoals Tati al snel in de film laat zien. De fontein in de strakke tuin wordt bijvoorbeeld pas aangezet op het moment dat er een vreemde op bezoek komt en de goed uitgeruste keuken is zonder gebruiksaanwijzing eigenlijk onmogelijk te gebruiken, zeker voor de wat kinderlijke Monsieur Hulot. Mevrouw Arpel, de zus van Hulot, doet haar best om haar broer in hun wereldje in te passen, en probeert hem zelfs te koppelen aan een buurvrouw. Hulot (met de eeuwige pijp in zijn mond) heeft echter geen idee hoe hij zich dient te gedragen, en bij alles wat hij doet gaat er wel wat fout. Zelfs een baan in de fabriek die hij van zijn zwager krijgt aangeboden weet hij binnen de kortste keren te verprutsen, hij lijkt nog het beste in zijn element ver weg van al die moderne en steriele dingen en mensen, in het buurtje waar zijn huis staat en waar hij tenminste normale menselijke contacten lijkt te hebben met zijn buren.

De films van Tati moeten vooral in hun context bekeken worden. Op het eerste gezicht zijn ze op zijn minst gedateerd te noemen, in een tijd waarin moderne dingen ook echt gebruiksvriendelijk zijn geworden en waarin de mens in zekere opzichten het onpersoonlijke (wat Tati zag als een van de vloeken van de moderne tijd) tot nog toe redelijk heeft weten te overwinnen. Bij een nauwkeurige beschouwing van de film is het echter ook mogelijk de film buiten de tijd om te appreciëren. Vooral de wijze waarop Tati humoristische cinema met een boodschap weet te maken is een belangrijke verdienste, en iets waarom hij ook nu nog gewaardeerd kan worden. Tati zet twee levensstijlen – die van het echtpaar Arpel en die van Hulot – scherp tegenover elkaar, zowel in gedrag en expressie als leefomgeving. In de ene leefwereld lijkt de toegenomen uiterlijke welvaart alle spontaniteit en joie de vivre te hebben weggenomen, in de andere is er plaats voor rommel, maakt de stratenveger liever een praatje dan dat hij daadwerkelijk veegt, lopen hondjes vrij rond, kunnen kinderen zorgeloos spelen. Tussen dat alles Monsieur Hulot, die er echter ook weer niet helemaal deel van lijkt uit te maken, maar zich er wel vele malen meer geaccepteerd voelt dan in de glimmende en glanzende schone schijn.

Wie dit werk van Tati op waarde wil schatten moet er de tijd voor nemen en aandacht voor de details hebben. Als stijl zijn de films van Tati uniek, hetgeen voor hemzelf zowel een zegen als een vloek was: met het latere Playtime, waarin hij zijn stijl tot in het extreme doorzette, zou hij failliet gaan. In 2009 zal er opnieuw aandacht zijn voor het werk van deze Franse meester, wanneer de animatiefilm The Illusionist uitkomt, naar een scenario van Tati, verfilmd door de maker van Les triplettes de Bellevile, Sylvain Chomet.

1 recensie voor Mon oncle

  1. Fré Metselaar

    De film deed het uitstekend in de late jaren vijftig. Zowel in Frankrijk als in Nederland. Overal volle zalen. Het was de tijd dat Toon Hermans op het hoogtepunt van zijn populariteit stond: de humor van de herhaling, die steeds op een iets andere manier terug kwam. Je moet hem hebben gezien als de de Franse filmgeschiedenis volgt. Af en toe ging de bioscoop uit zijn dak om de scènes erin. Maar in tegenstelling tot de meeste landen verandert de humor in Frankrijk ontzettend langzaam en heeft de film bij hervertoning nog steeds een hoorbaar genietend publiek. Denkend dat dat in de rest van de wereld ook nog steeds het geval is bracht men zo’n jaar geleden een gerestaureerde versie -My Uncle- uit die de VS moest veroveren. Na een luidruchtige introductie heeft niemand er meer van gehoord…

Voeg een beoordeling toe

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Frankrijk Puur Roadtrips
Reis mee dwars door Frankrijk, van de ruige rotsen aan de kust van Bretagne tot de witte bergtoppen van de Alpen, van de hoogvlaktes van de Cevennen tot de grillige rivierkloven in het Centraal Massief. In Frankrijk Puur Roadtrips vind je vijftig indrukwekkende routes en tips voor campings, restaurants en bezienswaardigheden. Dit boek is een bron van inspiratie voor betoverende roadtrips met de auto, motor of camper.

Bestel hier dit mooie inspiratieboek over Frankrijk »
Terug naar boven

Te koop

Fransefilms.nl is te koop. Heb jij interesse in de domeinnaam en de website? Neem contact op met info@fransefilms.nl en laat weten wat je er mee zou willen doen.