Beschrijving

Oscar et la dame rose is de tweede film van de Franse schrijver Eric-Emmanuel Schmitt. Het gaat om de verfilming van een door hemzelf geschreven novelle uit 2002. Met zijn eerste film, Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran – ook naar een boek van hem – , wist hij diverse prijzen in de wacht te slepen. Met Oscar et la dame rose richt hij zich op het interessante maar lastige thema van de dood van een jong kind. Maar ondanks dat je je op basis van dat thema zou voorbereiden op een loodzware film, blijkt deze film juist vederlicht, origineel en bij tijden vrolijk. De tamelijk uitgesproken christelijke boodschap versterkt de kracht en de betekenis van de film, die zowel voor volwassenen als kinderen veel te bieden heeft.

Oscar, een jongen van tien, ligt in het ziekenhuis. Hij heeft kanker en op een dag vertelt de dokter aan zijn ouders dat hij uitbehandeld is. Doordat hij het gesprek afluisterde weet Oscar het ook, maar niemand durft het hem te vertellen. Omdat zijn ouders niet eerlijk tegen hem zijn, stoot hij hen af. Alleen met pizzabezorgster en ex-worstelaar Rose sluit hij vriendschap: zij zegt recht voor z’n raap waar het om draait. Ter afleiding van zijn lijdensweg stelt Rose hem voor te doen alsof iedere dag tien jaar is. Zo beleeft hij al de hoogtepunten van zijn leven in een paar dagen tijd: hij wordt verliefd in zijn pubertijd, trouwt in zijn twintiger jaren, en wordt ‘langzaam’ ouder. In een poging om hem zijn hart te doen luchten, stelt Rose voor dat hij brieven aan God gaat schrijven. Maar wat kan God betekenen voor een tienjarig jongetje en wat heeft het geloof in God voor zin als je doodziek bent?

Dat Oscar et la dame rose luchtig blijft, is voor een groot deel te danken aan het personage Rose, gespeeld door Michèle Laroque, en haar verleden als worstelaar. Schmitt verwerkt haar verhalen over haar ervaringen met het worstelen in fantasiescènes. De film doet bij tijd en wijle wel wat denken aan Amélie, vooral dankzij het romantische en zoete sausje dat er over de film gegoten is. Maar de film gaat nog wel wat dieper. De christelijke boodschap van de film komt vooral tot uiting in een paar filosofische scènes waarin de bedoeling van Oscar’s lijden wordt behandeld. De film is echter niet alleen aan christenen voorbehouden. Ook als je niets hebt met het geloof is het waarschijnlijk moeilijk niet te vallen voor de bambi-ogen van Oscar.

De film blinkt vooral op visueel gebied uit. Regisseur Schmitt voegt allerlei animaties toe en zowat alle beelden in de film zijn mooi vormgegeven, waardoor de film de uitstraling van een feel good film krijgt, ondanks het zware onderwerp. Hoewel ze slechts een bijrol hebben, bieden ook de vriendjes van Oscar de nodige afleiding: de verbrande Bacon, de blauw aangelopen Peggy Blue, de dikke Popcorn en een jongen met een waterhoofd genaamd Einstein…

De film heeft wel wat tekortkomingen waardoor een aantal kijkers misschien zal afhaken: op sommige momenten wordt het wel erg melodramatisch. Toch, als je houdt van films die net iets over-the-top zijn en ook nog een betekenis in zich dragen, zul je in Oscar et la dame rose niet teleurgesteld zijn. De manier waarop omgegaan wordt met het naderende levenseinde van Oscar is interessant genoeg en enkele memorabele momenten maken dat het een hartverwarmende film is die zeker blijft hangen. Wat ook blijft hangen is de muziek van oudgediende Michel Legrand. Deze componist voorziet de laatste jaren niet zo veel films meer van filmmuziek. Hij is vooral bekend van klassiekers als Les parapluies de Cherbourg en Les demoiselles de Rochefort.