Beschrijving

Rémi Mauger, de regisseur van Paul dans sa vie, keert met deze documentaire terug naar de wereld van zijn jeugd. In 1976 werd in Cap de la Hague de grootste nucleair afval verwerkingsfabriek ter wereld in gebruik genomen. De vestiging van de fabriek heeft zijn sporen nagelaten in deze verzameling kleine dorpjes aan het uiterste puntje van Normandië: het trok arbeiders, grote winkels, grote wegen, toerisme, en veel vooruitgang. Maar niet voor iedereen. Zo is er de in 1930 geboren Paul Bedel, boer, visser, koster en knutselaar, die eigenlijk in het dagelijkse leven nog net zo leeft als vijftig jaar geleden. Mauger kende de man van vroeger, en besloot om in de traditie van filmmakers als Raymond Depardon en Nicolas Philibert een documentaire over het leven van Paul te maken.

Op het eerste gezicht is het voor Paul nogal curieus dat er een film over zijn leven gemaakt wordt, want hij is er bang voor dat men dat leven als folklore gaat zien, terwijl het voor hem juist allesbehalve folklore is. Paul is, zoals hij het zelf zegt, ‘dans sa vie’. In zijn leven dus, een leven dat op het eerste gezicht weliswaar romantisch maar niet zo erg spannend is. Hij heeft wat koeien, enkele stukjes weide waar de koeien tussen heen en weer lopen al naar gelang het seizoen, zijn zussen maken kaas van de melk van de koeien, Paul bewerkt het land, hij zaait en maait, en alles doet hij met werktuig uit een vorige eeuw. Want als iets het nog doet, waarom zou je dan iets nieuws ervoor in de plaats kopen. Met een hoop gemompel, en ‘enfin, bon’ ertussendoor – alsof Paul het zelf allemaal ook niet echt weet – leeft hij zijn leven, doet niemand kwaad, en niemand doet hem kwaad.

Er is een directe reden waarom Mauger hem filmt, en dat is omdat Paul heeft laten doorschemeren dat hij er binnenkort mee wil ophouden. Nog een winter en een zomer, en daarna gaan de koeien naar de veehandelaar, en dan houdt het leven zo’n beetje op voor de man. Op zijn weidelandjes heeft hij dan niets meer te zoeken, want de koeien staan er niet meer, dus waarom zou hij er dan nog naar toe gaan. Maar toch, hij sluit ook niet uit dat hij er wellicht zo af en toe nog eens een blik op zal gaan werpen, als hij er toch langs komt. Hoewel zijn plannen dus vast staan, kan hij uiteindelijk maar moeilijk afscheid nemen van het leven dat hij altijd geleid heeft. En zo dwalen zijn gedachten voor het oog van de camera geregeld af naar vroeger, en vertelt hij in Paul dans sa vie dingen die hij in heel zijn leven nooit heeft uitgesproken.

Daar ligt dan ook de kracht van deze uitzonderlijk oprechte en inspirerende documentaire. De regisseur stelt namelijk geen of weinig vragen, hij observeert alleen en wacht tot er wat van de lippen van Paul vloeit. En net wanneer je denkt dat daar bijzonder weinig vanaf komt, laat hij toch meer los dan je verwacht had. Hoe hij eigenlijk tegen zijn zin het bedrijf van zijn vader overnam bijvoorbeeld. En tussendoor maakt hij er geen geheim van dat hij het stoppen met werken echt wel lastig vindt, hoewel het leven nou eenmaal zo is. Enfin, bon.

De momenten dat Paul aan het werk is vormen de hoogtepunten van de film, omdat je daarin ziet wat zijn leven eigenlijk inhoudt. Hij heeft zelf amper oog voor de mooie omgeving, hij is er immers op zijn plaats en hij heeft nooit iets anders gezien. Paul dans sa vie toont Pauls leven en hoe hij zich al die tijd in leven gehouden heeft. Daardoor is de film toch ook meer dan slechts een beeld van het verdwijnende plattelandsleven. Het roept ook op om het leven in de juiste proporties te zien in deze van hoogtepunt naar hoogtepunt vliegende maatschappij.