Beschrijving

Versailles is de eerste bioscoopfilm van regisseur en schrijver Pierre Schöller. In 2003 maakte hij de televisiefilm Zéro défaut, en vanaf het begin van de jaren ’90 was hij als schrijver betrokken bij diverse films. Versailles is bovendien een van de laatste films waarin de in oktober 2008 overleden acteur Guillaume Depardieu (1971-2008) te bewonderen is. Extra wrang is dat hij in deze film een zeer persoonlijke rol speelt, en tegelijk waarschijnlijk de beste rol uit zijn carrière. Hij werd voor zijn rol genomineerd voor een César, verder werd de film van Pierre Schöller ook genomineerd in de categorie beste eerste film.

Guillaume Depardieu’s leven stond voor een deel in het teken van kleine misdaad en ongeluk: Hij zat enkele keren in de gevangenis voor onder meer drugsbezit, verloor een deel van zijn rechterbeen als gevolg van een motorongeluk en had een wisselende verstandhouding met zijn vader, Gérard Depardieu. Die laatste had hem van jongs af aan kennis laten maken met de wereld van de film, zo figureerde Guillaume onder meer in Jean de Florette en Cyrano de Bergerac. Zijn belangrijkste filmrollen zijn die waarin hij naast zijn vader speelt: Tous les matins du monde en Aime ton père. Enkele keren verbrak zijn vader echter ook het contact met hem vanwege zijn levensstijl.

In Versailles speelt Guillaume Depardieu zo dan ook wellicht de rol van zijn leven. Een jonge outcast, aan de rand van de samenleving, levend temidden van andere daklozen in een bos nabij het imposante kasteel van Versailles. De film begint met een jonge vrouw en haar zoontje van vijf jaar. Beiden zijn dakloos en leven op de straten van Parijs. Op een nacht worden ze door sociale werkers van straat gehaald en in een nachtverblijf ondergebracht. Nina, de moeder, wil daarna weer terug naar de stad, maar komt op haar weg terug in het bos Damien tegen, bij wie ze met haar zoon de nacht doorbrengt. Als Damien de volgende dag wakker wordt is Nina er vandoor, ze heeft haar zoon Enzo achtergelaten. Wat dan volgt is iets wat – als het niet zo schrijnend was geweest – een modern sprookje had kunnen zijn. De jongen komt uiteindelijk goed terecht, met dank aan Damien die ondanks zijn wil om buiten de samenleving te willen staan ter wille van Enzo gedwongen wordt een baan te nemen en zo deel uit te maken van de maatschappij. Enzo blijft terwijl hij ouder wordt echter leven met de gedachte aan zijn moeder en de vraag waarom ze hem in de steek gelaten heeft.

Regisseur Schöller wilde met zijn film een maatschappelijk probleem aan de kaak stellen. Hij focust op de bureaucratische regelgeving, maar ook op de motieven van mensen om buiten de samenleving te willen leven. Zijn boodschap lijkt te zijn dat je er met goede wil wel komt in de maatschappij, maar dat die goede wil niet atijd betekent dat het leven er beter op wordt en al helemaal niet dat een plek in de maatschappij voor iedereen is weggelegd. De cynische lokatie, daklozen die hun eigen hutje bouwen in het bos naast Versailles, is ontleend aan de werkelijkheid, Schöller kreeg het idee voor de film toen na een storm in 2000 een jongen was overleden pal naast het kasteel Versailles. Als hoofdpersoon is Guillaume Depardieu de juiste man op de juiste plaats. Zijn ruwe uiterlijk vormt een schril contrast met de disney-achtige uitstraling van Enzo en de protserige omgeving van Versailles. De film is dan ook op zijn best op de momenten dat Damien gedwongen wordt om iets van een opvoedkundige rol te spelen. Ook de sfeertekening rond het hutje in het bos is goed gedaan: door gebruik te maken van weinig licht en weinig woorden komt alles aan op het spel van de acteurs, die niet teleurstellen.

De film vormt ongewild en onbedoeld een ode aan acteur Guillaume Depardieu, maar ook aan alle mensen waarvoor een stabiel gezinsleven en maatschappelijke erkenning niet lijkt weggelegd.