Beschrijving

Voor La cité des enfants perdus (The city of lost children) werkte Jean-Pierre Jeunet (Amélie, Un long dimanche de fiançailles) voor de tweede keer samen met Marc Caro, na eerder de donkere post-apocalyptische film Delicatessen samen te hebben geregisseerd. Beide films zijn voorlopers van de hitfilm Amélie, en dat is dan ook duidelijk te zien. Ondanks de grote verschillen tussen deze drie genoemde film, ademen ze alledrie een soort surrealistische sfeer uit, zoals maar weinig regisseurs die kunnen maken. La cité des enfants perdus kreeg enkele internationale filmprijzen en wordt vooral geprezen om de voor die tijd indrukwekkende speciale effecten.

In vergelijking met Amélie is deze film stukken surrealistischer. Waar Amélie een hedendaags sprookje is, dat zich in de normale wereld lijkt af te spelen, is La cité een sprookje in een droomwereld. Aan de basis van deze droomwereld staat de samenwerking van Jeunet met Caro. La cité gaat nog verder dan Delicatessen, en is eigenlijk de verfilming van een nachtmerrie. Krank, een wetenschapper, kan zelf niet dromen. Als gevolg daarvan wordt hij versneld ouder. Door kinderen te laten ontvoeren en ze van hun dromen te beroven, hoopt hij dit verouderingsproces tegen te gaan. Doordat de kinderen alleen maar nachtmerries hebben in zijn laboratorium, wordt hij echter niet geholpen. Dan lijkt er eindelijk hoop voor hem, als een kind ontvoerd wordt dat niet bang voor Krank is en daardoor geen nachtmerries heeft.

Dit jongetje is echter het aangenomen broertje van One, een sterke, simpele jongeman. Deze wil koste wat het kost zijn broertje terug, en sluit een pact met een weesmeisje, Miette. Samen gaan ze op zoek naar een manier om te infiltreren op het eilandplatform waar Krank de kinderen gevangen houdt. Daarbij worden ze door allerlei opzienbarende wezens geholpen, of juist tegengewerkt.

La cité des enfants perdus is een visueel aantrekkelijke film, met prachtige special effects, wonderlijke gebeurtenissen, en sterke personages. Het toentertijd slechts 9-jarige meisje Judith Vittet speelt de rol van Miette weergaloos en volwassen. Dominique Pinon, die in alle recente films van Jeunet een rol speelt, is vermakelijk als gekloond personage, en Daniel Emilfork is de perfecte vertolking van de gestoorde wetenschapper. De kostuums in de film zijn verzorgd door de bekende mode-ontwerper Jean-Paul Gaultier, en de sfeervolle muziek is van de hand van Angelo Badalamenti. De uitmuntende special effects maken de film tot een spectaculaire rollercoaster ride – een mooie visualisatie van hoe nachtmerries eruit kunnen zien. Doordat het geheel nadrukkelijk om een droomwereld gaat, is geloofwaardigheid van geen belang voor deze film, en dat is maar goed ook. Zo kan bijvoorbeeld een traan van Miette allerlei grote gebeurtenissen tot gevolg hebben.

Ondanks het bovenstaande is er ook nog wel wat op de film aan te merken. Jean-Pierre Jeunet heeft bijvoorbeeld zelf ook meermaals toegegeven dat sommige elementen in de film voor een gemiddeld publiek moeilijk te volgen zijn. Hij wijt dat zelf aan een gebrek aan filmbudget en het missen van overzichtsscenes. Zo moet de kijker vaak zelf maar gissen waar bepaalde scenes zich afspelen. Aan te raden is dan ook om de film meerdere keren te kijken. Niet alleen krijg je zo meer oog voor de goede en gedetailleerde afwerking van de decors, het laat je ook diepere plot- en themalagen ontdekken waar je de eerste keer waarschijnlijk overheen zal kijken.